Wie: Elmar (65)
Woonplaats: Annerveenschekanaal – althans, daar staat het huis waar het in dit verhaal over gaat. Elmar is inmiddels verhuisd naar een ander dorp in Groningen.
Huis: Een vrijstaand herenhuis uit 1910
Te maken met: Veel scheuren in en verzakking van schuur, bijkeuken en keuken. Ook werd het huis door waardedaling voor een lager bedrag verkocht dan oorspronkelijk getaxeerd. CVW en NAM geven in deze hele problematiek niet thuis.
Annerveenschekanaal. Een dorp net buiten de Groningse grens. Zou je daar last van aardbevingen kunnen hebben? ‘Welnee’, dacht Elmar jarenlang. Zoutwinning, en anders wel de verzakkende grond onder zijn huis, waren waarschijnlijk de oorzaak van de scheuren in zijn schuur, bijkeuken en keuken. Af en toe sprong er een steen uit de schuur, zoveel druk stond er op een aantal muren. Maar Elmar zocht er niet zoveel achter.
Totdat hij in 2016 graag zijn huis wilde verkopen en voormalig NCG Hans Alders in een zaaltje in Veendam trof. ‘Verrek’, dacht Elmar, ‘aardbevingen zijn ook hier aan de orde van de dag!’ Veel meer dorpsgenoten bleken met dezelfde problemen te kampen. Hij meldde zijn schade bij het CVW. Tot op de dag van vandaag is hij geen steek verder gekomen.
Twee jaar later, in de hete zomer van 2018, treffen we Elmar in een ander huis, een nieuw dorp, zónder bevingsproblematiek of -schade. Voor hem ligt een enorme stapel papier: correspondentie tussen hem, CVW, en NAM. “Het is een principekwestie geworden”, zegt hij, bladerend door de paperassen. “Ik woon er weliswaar niet meer, maar dat er zo met je wordt omgegaan, pik ik gewoon niet. Ik wil winnen. Ze mogen daar best weten dat ‘van het kastje naar de muur’ met gedupeerden echt niet langer kan.”
Wat heeft zich de afgelopen twee jaar afgespeeld? Elmar besluit in 2016 dat hij zijn huis wil verkopen. Zijn vrouw is overleden, de kinderen zijn de deur uit: het huis is, met al z’n ruimte en al z’n emotie, te groot geworden. Als hij tegen die tijd ontdekt dat hij wel degelijk met aardbevingsschade te maken heeft, meldt hij zich ook bij het CVW. Er lopen dus twee processen parallel: het te koop zetten van het huis en de schademelding bij het CVW.
Het CVW meldt medio september 2016 dat de schademelding goed is ontvangen, maar dat het, vanwege het feit dat Elmars’ huis buiten de contourlijn staat, nog even duurt voordat er een inspectie zal worden gedaan. Dat ‘even’ duurt maanden. In januari 2017 volgt er weer een brief: opnieuw met een aankondiging tot uitstel. Uiteindelijk duurt het tot september 2017, een jaar na de schademelding, totdat Elmar hoort dat er waarschijnlijk in oktober van dat jaar aangevangen zal worden met de inspectie van het huis.
Ondertussen is het huis van Elmar allang verkocht en woont hij sinds het voorjaar van 2017 met groot genoegen in een ander, Gronings dorp. Het maakt dat hij even niet met z’n neus bovenop de zaken van het CVW zit: hij heeft wel iets anders aan z’n hoofd. Zijn huis is wel voor een lager bedrag dan beoogd verkocht. Immers: delen van het huis zitten vol scheuren of zijn verzakt. Dat doet iets met de verkoopprijs. Elmar stemt ermee in: hij is allang blij dat hij verhuizen kan, maar naar volle tevredenheid is het niet.
Terug naar oktober 2017. Een vervolgbrief of -telefoontje over inspectie blijft uit. Het is stil geworden rondom het huis in Annerveenschekanaal. Het huis waarvan Elmar allang niet meer de eigenaar is, maar nog wel de correspondentie draagt met het CVW. Elmar vindt het bijzonder, maar besluit door te zetten. Voor iedereen is het beter als het huis zo spoedig mogelijk gerepareerd wordt. En hij is dit proces immers gestart.
April 2018. Elmar hoort van een bijeenkomst van het Groninger Gasberaad in Annerveenschekanaal waarin gesproken wordt over ‘het loslaten van de contourlijn.’ Het triggert Elmar. Immers: de inspectie van zijn huis duurde zo lang vanwege het feit dat hij buiten die contourlijn woonde. Hij neemt contact op met het CVW. Hoe staat het nu met het huis in Annerveenschekanaal?
Een maand later krijgt hij reactie van het CVW: ‘uw dossier is gesloten.’ Zonder ooit een briefje ter kennisgeving te sturen, maar ondertussen wel door te gaan met het sturen van brieven over inspecties, is het dossier van Elmar geruisloos eenzijdig gesloten. Boos is Elmar. Hadden ze hem dit niet wat eerder kunnen vertellen? Hoe moet het nu verder?
Het is Elmars probleem niet meer, maar hij ondervindt nu aan den lijve hoe er met veel gedupeerden wordt omgegaan. Hij voelt zich geschoffeerd en stuurt weer een mail naar CVW, ditmaal met een chronologisch verhaal. “Wat een circus”, verzucht Elmar. “En wat vreselijk dat al die gedupeerden hier elke dag mee te maken hebben.” Hij vind het ongehoord.
CVW blijft bij het standpunt van het ‘gesloten dossier.’ Het enige waar Elmar volgens de zaakbegeleider nog zijn gram kan halen, is bij NAM: zijn huis is immers voor minder verkocht dan getaxeerd, dus kan Elmar zich beroepen op een compensatie voor waardedaling.
Ook dat zit er niet in, blijkt korte tijd later. NAM beroept zich in juni 2018 op het feit dat deze regeling alleen geldt voor huizen in Groningen. Elmars huis stond hemelsbreed 100 meter van de Groningse grens, maar komt niet in aanmerking. Ook al zijn de contourlijnen losgelaten. Jammer dan. En, oh ja: voor informatie over zijn huis en schademeldingen verwijst NAM Elmar terug naar het CVW.
Het maakt dat Elmar in de zomer van 2018 op de wip zit. Wat een energie kost dit. En waarvoor eigenlijk? Hij twijfelt tussen opgeven en doorgaan, maar voorlopig maakt dat het principe van een goede behandeling hem nog drijft. Hij neemt contact op met Stut-en-Steun, in de hoop dat die nog wat voor hem kunnen betekenen. Want je kunt toch niet zomaar, zonder aankondiging, eenzijdig een dossier sluiten?
“Ik vind het hondsbrutaal”, zegt Elmar. “Best dat de spelregels veranderen als een huis van eigenaar verandert, maar meld dat dan! En kom niet met dit soort flauwekul aanzetten”, voegt hij er zachtjes aan toe.
Hij adviseert een ieder om alle correspondentie, beloftes en afspraken zwart op wit te hebben en te bewaren. Door zijn dikke dossier kan Elmar nu nog extra stappen zetten en de geschiedenis nagaan. Anders sta je helemaal met lege handen.
“Ik klop af dat ik niet meer in dat huis in Annerveenschekanaal woon”, zegt Elmar. “Maar ik heb er een sport van gemaakt dit proces tot een goed einde te brengen.” Zijn ogen schitteren. Laat hem maar strijden, want een eerlijke behandeling verdient iedereen.
