Betreft: Sjaak en Alies
Woonplaats: Siddeburen
Type huis: Vrijstaande woning
Hebben te maken met: Gemeente Midden Groningen, IMG, NCG, Stut-en-Steun, Vergnes
Overal in de buurt zagen ze bouwbedrijven bezig met de versterking van huizen. Maar zij hadden nog helemaal niks gehoord. Vreemd, want hun huis had de nodige schade en het herstellen daarvan had weinig zin, wisten ze uit ervaring. Ze meldden de nieuwe schades wel, maar wachtten met herstellen en met het normale onderhoud, tot ze wisten hoe het met de versterking kwam. Sjaak en Alies besloten toch maar eens navraag te doen bij de gemeente en hoorden tot hun verbazing dat hun woning niet was opgenomen in de gemeentelijke versterkingsplannen. Sjaak weet inmiddels dat dat voor nog twee woningen in de buurt geldt, maar waarom deze drie woningen als enige in de hele buurt niet zijn opgenomen is hem een raadsel.
Van de gemeente werden ze niet veel wijzer, vertelt Sjaak: “Eerst werd gesuggereerd dat het met de leeftijd van de woning te maken had, maar het is een oud huis, net als de meeste andere in deze straat. Dan zou het wel aan de ondergrond liggen, maar dat kan het ook niet zijn. Deze hele buurt is gebouwd op veen, op een slappe ondergrond dus. Toen wisten ze het bij de gemeente ook niet meer. Dan moesten we maar een opname op verzoek laten doen bij de NCG.”
Dat is inmiddels gebeurd. “Eigenlijk wisten we het natuurlijk wel”, zegt Alies berustend, “maar ik ben toch wel weer geschrokken van de uitkomst, We bleken wel degelijk een verhoogd risico te hebben en degene die de opname deed, gaf ook aan dat het vrij ernstig is. Als je de foto’s van het eerste schaderapport uit 2014 vergelijkt met de foto’s van nu zie je ook duidelijk hoeveel erger het in de loop van de jaren is geworden.
Er werd zelfs gesproken over de ‘rode knop’ waar we op konden drukken als we ons echt onveilig voelden.”
Dat de woning versterkt moet worden staat nu dus vast, maar hoe het nu verder gaat weten de bewoners niet. “Dat afwachten in onzekerheid is heel vervelend”, verzucht Sjaak. “De opname van de woning was in februari, in juni kregen we eindelijk het rapport waarin het verhoogd risico werd vastgesteld en daarna werd het weer stil. We hebben er al een paar keer achteraan gebeld. We willen gewoon graag weten hoe het nu verder gaat. Ook als het nog lang gaat duren, dan weten we of het zin heeft om de boel toch voor het oog een beetje op te knappen, in afwachting van. Maar we krijgen geen antwoord, niemand die ons kan vertellen hoe het staat met ons dossier of wanneer we weer wat horen. De gemeente niet, de NCG niet. Het zijn aardige mensen hoor, die zaakbegeleiders en bewonersbegeleiders, maar je hebt er verder niks aan.”
Schade
Ondertussen hebben Sjaak en Alies ook drie keer schade gemeld. De eerste schademelding deden ze in 2013 en die werd vlot afgehandeld. “De zichtbare schade is toen hersteld. Maar je kunt wel bezig blijven,” zegt Alies mismoedig. “Het probleem is dat de fundering wegzakt. Je kunt het zien en voelen, de vloeren liggen scheef.”
“Bij de tweede schademelding kregen we maar een deel van de schade vergoed”, vertelt Sjaak. “Het andere deel zou niet door de gaswinning komen, maar door de droge zomers in 2013, 2015 en 2018. Ik heb het nagekeken, maar twee van die drie zomers waren hier niet extreem droog. Dit huis staat er bovendien al 100 jaar en er zijn in al die jaren meer droge zomers geweest. Het enige dat veranderd is, zijn de aardbevingen. Bij de volgende schademelding werd weer een deel afgewezen vanwege droogte, maar nu in 2017, 2018 en 2019. Dat klopt dan toch niet? Denken ze dat ik gek ben? Daar ben ik wel kwaad over en nu zijn we een bezwaarprocedure gestart tegen die laatste afwijzing. En dat moet je dan als bewoner wel snel en binnen alle termijnen doen. We kregen pas nog een brief dat onze gegevens nog niet compleet zijn, Dat klopt, dat hebben we ook aangegeven. Daar wordt hard aan gewerkt. Maar zelf sturen ze net zo makkelijk op het laatste moment een brief dat ze een termijn niet halen. Zij kunnen blijven uitstellen, lijkt het. Het is aan alle kanten meten met twee maten.”
Sjaak en Alies hebben voor het bezwaar hulp gehad van Stut-en-Steun en hebben Vergnes gevraagd om de bouwkundige kant van ons bezwaar te onderbouwen. Sjaak: “Ja, dat kost geld, maar we willen graag dat het goedkomt en daar hebben we wel wat voor over. We willen niet terugkijken en denken: hadden we maar… Wat de uitkomst ook is, we willen zeker weten dat we er alles aan hebben gedaan.”
Doorbijten
Sjaak en Alies wonen nog steeds graag waar ze wonen, maar je huis zo kapot zien gaan doet pijn, vertellen ze.
“We hebben er ook wel over 
gedacht de boel maar te verkopen nu de huizenmarkt zo is als hij is. Dan ben je er vanaf, want die machteloosheid vreet aan je. Maar je moet ook weer iets terug kunnen kopen en het zou toch voelen als opgeven. Voorlopig zetten we dus maar door. Maar we doen bijvoorbeeld niet veel aan onderhoud en dat voelt ook niet goed. We schaven steeds een stuk van de onderkant van de buitendeur af omdat die anders niet meer wil sluiten. Nu zit er aan de bovenkant een kier van zo’n 8 centimeter en daar waait alles dus gewoon naar binnen. Dat kan eigenlijk niet zo blijven, maar wat moet je. De schadevergoeding die we wel hebben gekregen, zetten we voorlopig op een spaarrekening voor de versterking en daarna. We zouden het niet onredelijk vinden als we zelf ook een bijdrage voor die versterking betalen. We willen gewoon weer een veilig en netjes thuis.”
