Het CVW heeft aangekondigd bij kleine scheuren de schade op basis van gestuurde foto’s en zonder inspecies te gaan vergoeden. “Daar vallen we ons geen buil aan”, aldus de directeur van het CVW Peter Kruyt in de krant. Dat lijkt zacht uitgedrukt. Op basis van de derde kwartaal rapportage van de NCG blijkt dat er in dat kwartaal in totaal 22,8 mln. euro is uitgegeven aan schade afhandeling. Ook wordt in die rapportage gemeld dat er in diezelfde periode gemiddeld 656,63 euro aan schade bedragen per afgerond rapport is uitgekeerd. Er zijn in die periode 3.379 rapporten met akkoord afgerond. Een eenvoudige rekensom leert dat er dus ongeveer 2,2 mln. euro aan schade is uitgekeerd, terwijl aan de totale schade afhandeling tien keer zoveel is uitgegeven! En dat alleen in het derde kwartaal van dit jaar. Kortom, het lijkt een duidelijke zaak dat het maken van inspectierapporten bij elke melding niet uit kan. Helemaal niet als een groot deel van die rapporten tot de conclusie komt dat er geen schade wordt vergoed. Dat heeft NAM/CVW ook ingezien. De vereenvoudigde methode is niet zozeer ingegeven vanuit klantvriendelijkheid maar vanuit kostenbesparing. En is de door NAM/CVW nu voorgestelde methode dan de juiste? We zijn er bijna, maar nog niet helemaal! Wat moet gebeuren is dat schade eenvoudig, met foto’s gemeld kan worden en dat er diezelfde week een aannemer komt om het te repareren. Niks eerst akkoord (of niet!) door een deskundigen panel en een bewonerspanel ‘op afstand’ en dan een lijstje met aannemers uit het dorp op sturen, en regel het maar. Scheuren en schade tot 10.000 euro worden gewoon meteen gerepareerd door een vakkundige aannemer. Punt. Geen beoordeling, en zeker niet door bewoners. Hoeven we dan helemaal niet meer te kijken naar de relatie met aardbevingen? Nee. Binnen de 0,2 Pga kaart hoeven we dat niet meer te doen. Want, elke scheur in dat gebied – waar dan ook door veroorzaakt- maakt het gebouw zwakker. Vroeg of laat moet je daar iets mee, is het niet meteen dan is het wel in de versterkingsopgave. Bovendien; en dat is misschien wel het belangrijkste argument, met het steeds breder hanteren van het bewijsvermoeden door arbiters en rechtbank wordt de causaliteitsdiscussie al grotendeels afgeschaft. We wéten dat er bevingen, trillingen en bodemdaling door gaswinning voorkomen, we wéten dat die leiden tot schade, we wéten dat de NAM daarvoor aansprakelijk is. Dus we kunnen daar net zo goed van uit gaan, tenzij in grote gevallen de NAM met overtuigend tegenbewijs komt. Voor het op deze manier afschaffen van de causaliteit leveren we wel iets in: het recht om de schade uitgekeerd te krijgen in geld. Eerlijk is eerlijk, dat moeten we dan ook niet meer willen. Als elke scheur in het gebied netjes wordt gerepareerd kan niemand daar tegen zijn. Dan hoeven er ook geen bewonersconflicten te onstaan over de beoordelingen (waar volgens de krant sommige burgemeesters bang voor zijn). De beoordeling gaat er namenlijk gewoon helemaal uit. En als de scheuren in de woning van je buurman worden hersteld is dat voor jou ook goed, als de buurman geld krijgt uitgekeerd maar daarvan op vakantie gaat, kan dat irriteren. Houden we nog één gevoelig puntje over: de vrije aannemerskeuze. Maar dat moet op te lossen zijn. Bij het sturen van de foto’s kun je desgewenst gelijk een aannemer naar keuze uit de lijst halen. Natuurlijk moeten die aannemers steekproefsgewijs gecontroleerd worden, en bij gebleken wanpresteren onmiddellijk geschrapt worden. Heel effectief. Kortom, laten we nu doorpakken en gelijk een grote stap zetten. Het levert alleen maar winnaars op. Bewoners zijn af van nare, tijdrovende en soms zenuwslopende procedures die hun (psychische) gezondheid negatief beïnvloed. Zij worden in dit model volledig ontzorgd. NAM/CVW is van een geldverslindend circus af en ook al zouden ze iets meer aan schade uitkeren, dat staat in geen verhouding met de kostenbesparing die dit oplevert. En ook NAM/CVW moet het iets waard zijn om uit het toenemend aantal ‘welles/nietes’ discussies te komen. De onafhankelijk Raadsman constateert in zijn laatste halfjaarrapportage ook dat “veel recent gemelde schades niet erkend worden als aardbevingsgerelateerd. Maar de geloofwaardigheid van dat oordeel wordt door veel betrokkenen betwist”. Het leidt alleen tot meer contra-expertise, hogere kosten en frustraties. Stop ermee! En de NCG tenslotte, die hoeft geen negatieve energie te verspillen aan slepende discussies over de exacte formuleringen in een schadeprotocol en aardbevingshandboek. Met het grote afbreukrisico dat hij meegezogen wordt in het moeras van wantrouwen. De NCG kan zich volledig richten op de overgebleven complexe schade gevallen maar vooral op de versterkingsopgave. Dat wordt alleen al lastig genoeg. Reageren? [email protected] | 
